Będziemy sądzeni z miłości (1)

Był rok 1805 zawierucha wojenna zbliżająca się do granic Polski i Napoleon Bonaparte nie robiły wielkiego wrażenia na Marcie, zresztą nie wiele wiedziała, tylko tyle ile zdołała usłyszeć podczas służby przy stole. Zmierzch zbliżał się do dworu tak jak zawsze i chyba razem z nią nic sobie z tych niepokojów nie robił. Gdzież ona, służąca w domu bogatego Pana, śmiałaby nawet myśleć o wielkim świecie i marzyć o tym, żeby się wyrwać z tego kieratu. Zapaliła w piecu i ogrzała skostniałe od zimna ręce. Wstawiając wielki garnek na piec w myślach przeklinała dzień w którym jej płuca zasmakowały powietrza, ba! nawet przeklinała ten dzień, kiedy jej matka z tym nieznanym mężczyzną udała się do stajni. Napawało ją to wszystko obrzydzeniem. Wciąż wydawało się jej, że taki człowiek poczęty na brudnym sianie w stajni, musi być strasznie brzydki. Nie wiedziała w jak wielkim tkwiła błędzie. Potem przeklinała także kolejne dni dzieciństwa, czyli ciężkiej pracy w polu i przy krowach. Musiała wstawać jeszcze przed świtem, żeby przebyć kilka kilometrów do sąsiedniej wioski, gdzie za cały dzień jaki spędzała z krowami na pastwisku, dostać miskę mleka albo kubek maślanki. Cudem były dni, kiedy pan dawał jej odrobinę masła. Nigdy nie mogła poznać jego smaku, jedynie zapach. Myślała nawet, że tak pachnie niebieskie zbawienie, zupełnie inne od tego o którym mówiła jej matka, że pachnie jak  kościelne kadzidło. Jedyne miłe wspomnienie z dzieciństwa jakie miała to zabawy z jej bratem Janem. Ten chłopak, choć młodszy, budził w niej dziwne uczucia, których się wstydziła. Odrzuciła szybko te wspomnienia. Nie wiedzieć dlaczego, wolała raczej pogrążać się w złych myślach, które o dziwo nie budziły w niej smutku. Przeklinała więc dalej swoją matkę. Nie mogła jej ani wybaczyć, ani zapomnieć, że Jana i ją oddała, za kilka marnych monet na służbę. Jan pewnie tak samo cierpiał z nadmiaru pracy jak ona. Co to za matka, która pozbywa się dzieci, rozłącza je, choć doskonale wiedziała, że pomiędzy nimi była niezwykła nić miłości i porozumienia. Co wieczór Marta klękając do modlitwy zmawiała pacierz za brata, modląc się gorąco, żeby Najświętsza Panienka, pozwoliła im jeszcze kiedyś się spotkać. Modliła się jeszcze o coś, o czym wiedział tylko sam Bóg, ale i tak nie wierzyła, że kiedyś będzie dla niej tak łaskawy i spełni jej prośbę. Tymczasem w kuchni zapanował mrok. Zapaliła trzy lampy olejowe z palnikiem z palnikiem Arganda, wzięła do reki wiaderko i nóż i zaczęła obierać ziemniaki na jutrzejszy obiad. Musiała mieć wszystko przygotowane bo w ciągu dnia nie była w stanie wyrobić się z obowiązkami. Bała się także swego Pana, który był człowiekiem surowym i miał sadystyczne zapędy wobec swoich poddanych. Bliskość tego człowieka paraliżowała ją zupełnie. Zbyt wiele razy widziała jak Pan Ferdynand obchodzi się z ludźmi, którzy nie spełniają jego zachcianek lub robią to nie na czas. Rozmyślania przerwały jej skrzypiące drzwi w których pojawiła się Małgorzata. Ta kobieta z kolei budziła w niej nerwy. Z byle powodu panikowała i wciąż narzekała na swój ciężki los, choć wcale nie było jej tak źle. Rządziła całą służbą w domu, ale robiła to tak chaotycznie i tak szybko zmieniała decyzje, że była wśród współpracowników bardzo nie lubiana. Ona sama starała się ze wszystkich sił zachować spokój, ale nie mogła. Zwyczajnie w świecie nie potrafiła opanować swoich skłonności do krzyku, a zaraz potem do łez. W oczach Marty była niezrównoważona, ale takich Pan lubił. Zresztą pomimo swojej niezaradności była sprytna jak lis i zawsze kary za jej niedociągnięcia spadały na innych.
- na litość Boską! Marta! Jeszcze nie jesteś gotowa?
- Małgorzato, przecież jeszcze nie jest tak późno...
- jak nie jest późno?! Zmrok już za oknami. Trzeba Panu przygotować kąpiel
- Woda już na piecu. Właśnie doskonale się będzie nadawać
Małgorzata wzięła mały stołeczek i usiadała obok Marty. Pogłaskała ją po głowie.
- Marto...
- co się stało Małgorzato? tylko proszę cię nie panikuj, powiedz spokojnie co się stało
- Marto... Pan chce, żebyś ty dzisiaj towarzyszyła mu podczas kąpieli.
Serce Marty zadrżało i zrobiło się jej niedobrze. Przecież Małgorzata wiedziała, że to najgorsze ze wszystkich zajęć i wolała chłostę niż kąpać tego obleśnego typa.
- Idź! Już czas! Przygotowałam ci wszystko w komnacie. Pospiesz się! Nie siedź tak! Wiesz co będzie jeśli pan będzie tam przed tobą! - wpadła w panikę Małgorzata.
Marta pospiesznie wstała, zdjęła brudny fartuch, umyła ręce i namaściła je oliwą. Ze łzami w oczach wzięła garnek z pieca i ruszyła w stronę drzwi. Serce miała w gardle. Wbiegając po schodach na piętro i mijając komnaty zastanawiała się co ją czeka. Wiedziała, że niczym dobrym się to nie skończy. Trzęsąc się jak osika otworzyła drzwi komnaty. Przy oknie, tyłem do niej, czekał już Pan Ferdynand. Spóźniła się...