Kalejdoskop (10)

Danusia wciąż leżała w szpitalu, ale dochodziła do siebie. Mateusz, który zabiegał o jej względy, dwoił się i troił, by nie brakowało jej "ptasiego mleczka". Patrzyła na swój szpitalny pokój z niedowierzaniem: cały tonął w kwiatach. Sama nie wiedziała czy zmęczony, czy zamroczony zapachem tylu lilii, Mateusz spał przy jej łóżku. Przyjrzała mu się. Był naprawdę przystojnym, troskliwym i opiekuńczym mężczyzną. Ile poświęcił jej czasu, ile wydał pieniędzy, żeby miała najlepszą opiekę, lekarstwa, szpital, to wie tylko on i dobry Bóg. Przychodził do niej przed pracą, a potem po pracy, i często siedział do późna w nocy. Serce Danusi zaczęło topnieć po naporem ciepła Mateusza. Był dla niej jedynym wsparciem, czuła się przy nim bezpieczna. Gdzieś w podświadomości pojawiało się zdanie, które kiedyś wypowiedział do niej Mateusz: "Już nigdy nie pozwolę, żeby Tomasz cię skrzywdził". Wiedziała od Matusza, że to nie kto inny, ale właśnie Tomasz chciał ją zabić. Teraz ponoć szuka go policja po ucieczce ze szpitala. Danusia nie mogła uwierzyć w te wszystkie rewelacje. W jej sercu wciąż żyło wspomnienie Tomasza, człowieka, którego kochała, któremu była w stanie poświęcić życie. Myślała o sobie, że jest naiwna, odrzucała uczucie Mateusza i biegła za Tomaszem, a tymczasem ten drugi okazuję się niedoszłym zabójcą, a pierwszy wybawicielem. Jednak nie była zdecydowana do końca, pytanie: "czy Tomasz byłby do tego zdolny?" nie pozwalało jej często zasnąć. Zdawało się, że jej serce było rozdarte pomiędzy rewelacjami na temat Tomasza, a tym obrazem człowieka, którego od tylu lat znała. Sytuację komplikował Mateusz próbując na wszelkie sposoby zdobyć względy Danuty. Kobieca intuicja podpowiadała jej, że może się mylić, tylko nie potrafiła powiedzieć w stosunku do kogo popełnia błąd. Często leżąc tak w szpitalnym łóżku i wsłuchując się w ciszę, zdawało się jej że słyszy jak woła ją głos Tomasza, jak ją wabi do siebie. Zdawało jej się wtedy, że on pragnie pomocy, że jej potrzebuje. Myślała wtedy, że ten głos nie kłamie, że nie jest zatruty zdradą, czy nienawiścią. Ten głos, który pragnęła słyszeć, miał zapach miłości. Tomasz ją kochał i ona go kocha. Kiedy tylko coś wytrącało ją z rozmyślań, tłumaczyła sobie wiele razy, że to pewnie skutek leków przeciwbólowych i wstrząsu jakiego doznała, ale tego też nie była pewna. Z drugiej strony Mateusz, którego troska budziła w niej nie tylko radość. Miała czasem wrażenie, że to jakieś udawane, nie do końca szczere, ale szybko odrzucała tę myśl, bo dlaczego miałby ją okłamywać, co mógł na tym zyskać? Pocałunki którymi ją obsypywał przy każdym powitaniu i pożegnaniu były dla niej nad wyraz gorące, ale lubiła to, tym bardziej, że często zdarzało się, iż Mateusz pachniał tą samą woda kolońską co Tomasz. Nie była nigdy skłonna do szybkich miłości, ale potrzebowała czasu i zastanowienia. Mateusz nie dawał jej szans, tylko systematycznie i szybko, budził w jej oczach za jednym zamachem miłość, szczęście, radość, bezpieczeństwo i strach, niepewność, gniew... Chyba nie rozumiała samej siebie. Pocieszała się jednak tą myślą, że kobieta jest zawsze tajemnicą, nawet samą dla siebie. Rozmyślania przerwał leżący na szpitalnej szafce telefon Mateusza. Musiał być strasznie zmęczony, bo nawet nie drgnął. Zerknęła na wyświetlacz i zobaczyła napis: "Kartofel". Już była gotowa odebrać, ale nie zdążyła. Telefon przestał dzwonić. Po chwili jednak przyszła wiadomość SMS i choć wiedziała, że nie powinna była tego robić, odczytała. Serce zaczęło bić szybciej, oddech stał nie nienaturalnie szybki, było jej niedobrze i gorąco. Co to znaczy? O co chodzi? Ogarnął ją strach. Przeczytała raz jeszcze: "Mam nadzieję, że pracujesz nad Danką. Pamiętaj co Wam grozi... Trzymaj się . Kamil".