Kalejdoskop (5)

Ruszył biegiem w stronę auta. Jego oczom ukazał się płonący wóz. Zostawił w samochodzie torbę, dokumenty, telefon... Doskoczył do auta myśląc, że uda mu się to wydostać, i nagle wstrząsnął wsią kolejny wybuch odrzucając go o kilka metrów od samochodu. Jeszcze widział błękitne niebo, jeszcze słyszał głos wyjących syren, jeszcze czuł... strach, a potem cisza. Cisza i ciemność...
Ubrany w krótkie spodenki znowu miał 10 lat. Bawił się z kolegami w chowanego. Ależ sobie znalazł kryjówkę. Beczka po smole. Tutaj nikt go nie znajdzie. Mijały godziny, a on siedział w tej beczce. W końcu zrezygnowany, zdał sobie sprawę, że nikt go już nie szuka. Spojrzał na siebie. Koszulka brudna od smoły, podobnie nowe spodnie i buty, a ręce, nogi, włosy i całe ciało... pożal się Boże. Niedaleko była studnia z pompą, więc w strachu przed gniewem rodziców, postanowił tam się umyć. Po jakimś czasie, nadeszła mama.
- Tomek! Gdzieś Ty się podziewał. Boże! Jak Ty wyglądasz! Marsz do domu!!!
- Mamo, ja nie chciałem, bawiliśmy się w chowanego...
- Do domu powiedziałam! Jak ja Cię domyje?!
Próbowano wszystkiego. Biedna kobieta musiała od sąsiadów pożyczyć solonego masła, żeby domyć Tomasza z tego brudu i smoły. Nieustannie mówiła do niego robiąc mu wyrzuty, a on, jak to dziecko stał w wannie upokorzony i płakał. Spotkanie z ojcem, który wieczorem wrócił z pracy, nie należało do najprzyjemniejszych. Przeprowadzili, prawdziwie męską rozmowę. Ojciec był wściekły, że mama płakała z powodu braku wyobraźni jakim wykazał się dziesięciolatek.
- Mamo... - powiedział cicho.
Nawet się do niego nie odwróciła.
- Mamo... bardzo przepraszam, że się denerwowałaś. Obiecuję, to się już nie powtórzy.
Zapach mleka i oliwy ogarnął go całego, gdy matka przytuliła syna.
- Tomek, martwiłam się, że coś Ci się stało, tak długo Cię szukałam. Nie rób mi tego nigdy więcej.
Poczuł się jakoś słabo. Wszystko zaczęło go boleć i taki dziwny uścisk na głowie. Ale skąd ten dziwny głos, który go wołał?
- Panie Tomaszu, Panie Tomaszu... słyszy mnie Pan?
Poczuł szarpnięcie za ramię. Ból rozrywał mu czaszkę. Otworzył oczy. Zobaczył jakiegoś człowieka ubranego w biały kitel. Potem sufit z jarzeniówkami.
- Gdzie ja jestem? - wyszeptał.
- Dzięki Bogu, wrócił Pan do nas.
- Gdzie ja jestem? - powtórzył pytanie - co się stało?
- Jest Pan w szpitalu. Jestem lekarzem. Jak Pan się czuje?
- Boli mnie głowa i ramię.
Mózg, lotem błyskawicy, przypomniał mu wszystko. Jego samochód wyleciał w powietrze i zdaje się, że on wyleciał razem z nim.
- Będzie Pan żył. To tylko powierzchowne obrażenia i lekkie poparzenie. Czy jest Pan na siłach porozmawiać z policją?
- Z Policją? Po co? Czego oni ode mnie chcą?
- Powiem im Panie Tomaszu, żeby zbytnio Pana nie męczyli.
Lekarz wyszedł. Tomasz rozejrzał się po pokoju. Izolatka. Chronicznie nie cierpiał szpitali. Zresztą leżał w nim po raz pierwszy. Otworzyły się drzwi izolatki i weszło dwóch mężczyzn, ubranych w policyjne mundury. Poczuł ogarniający go strach.
- Dzień dobry, Panie Tomaszu. Jestem Marcin Szmit, a to mój kolega: Grzegorz Nowicki, jesteśmy policyjnymi śledczymi. Czy może Pan odpowiadać na pytania?
- Ale jakie pytania?
- Pana samochód wybuchł pod wpływem podłożonego w nim materiału wybuchowego. Czy ma Pan jakiś wrogów?
- To była bomba???
- Tak, i to profesjonalnie skonstruowana. A zatem, wrodzy?
- Jestem prawnikiem, prowadziłem różne sprawy, nie raz mi grożono, ale przecież... Nie, nikt nie przychodzi mi do głowy. Chociaż, zaraz, w drodze miałem dziwny telefon, ktoś kazał mi wracać do domu, jeśli nie chcę pożałować, że się urodziłem... Dzwoniłem do kancelarii, ale nikt nie odbierał.
- A zna Pan niejaką Danutę Podsiadło?
- Tak, to moja przyjaciółka, ktoś może nawet więcej. A dlaczego Pan pyta?
- Pani Danuta, pracowała dla Pana?
- Tak prowadzi mi kilka spraw, ale co ona ma z tym wspólnego?
- Panie Tomaszu, Pani Danuta...
- Co Pani Danuta?!
Chciał się podnieść, ale ból wydawało mu się rozrywa mu czaszkę od wewnątrz, aż z bólu krzyknął. Jeden z policjantów wyszedł na korytarz i krzyknął:
- Lekarza! Szybko!
Tomasz zdążył tylko w panice zapytać:
- Co z na Danusią? Ludzie powiedzcie co z Danusią?
 Poczuł ukłucie w prawym ramieniu. To pewnie środek uspokajający, policjantów już nie było. Strach mijał, serce powoli wracało do miarowego bicia, zasypiał... i wciąż jeszcze, jak mantrę, powtarzał:
- Co z Danusią, co z Danusią...